श्री स्वामी समर्थ नित्यसेवेचा व श्रध्देचा अनुभव(कोल्हार नित्यसेवा ग्रुप/मराठी अस्मिता ग्रुप)

       

श्री स्वामी समर्थ

         माझा भाऊ (महेश आहेर, येसगाव)आणि आते भाऊ गाडीवरून चालले होते त्यांचा रस्त्यात अपघात झाला .दोघंही बेशुद्ध पडले थोड्या वेळात आते भावाला शुद्ध आली पण माझा भाऊ बेशुद्ध च होता त्याच्या डोक्यातून रक्त वाहत होत आते भावाने त्याला उठवण्याचा प्रयत्न केला पण तो काही शुध्दीवर आला नाही .लोकांकडे त्यांनी मदत मागितली पण मदतीला कोणी तयार होत नव्हते कारण कोरोनाचा काळ सुरू आहे म्हणून मदत कोणीच करायला तयार होईना तेवढ्यात तिथे ऐक व्यक्ती आली ती व्यक्ती स्वामी सेवेकरी निघाली त्या व्यक्तीच्या रुपात महाराजच आले होते . त्यांनी भावांना मदत केली आणि त्याला हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेले पण ग्रामीण रुग्णालयात उपचार काही झाले नाही .बाकीचे घरचे आले व त्याला लोणी प्रवारा पी. एम. टी हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेले .तिथे गेल्यावर त्याचे सर्व रिपोर्ट काढले सी टी स्कॅन, एम आर आय . रिपोर्ट नॉर्मल आले आहे काही घाबरायच कारण नाही असं डॉक्टरांनी सांगितलं .

       दोन दिवस भावाला आय. सी. यू. मध्ये ठेवण्यात आल. आणि दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी अचानक तिथल्या डॉक्टरांनी त्याला कोरोना झाले अस सांगितलं आणी पेशंटला इथल्या हॉस्पिटल मधून दुसऱ्या हॉस्पिटल ला घेऊन जा असं सांगितलं रात्रीचे ९ ते ९.३० वाजले होते त्यांना त्या हॉस्पिटल मधून जाण्यास सांगितले. हॉस्पिटल वाल्यांनी साधी त्यांच्या हॉस्पिटल ची अम्बुलन्स सुदधा दिली नाही . मग आईने त्यांनी दुसरी प्रायव्हेट अम्बुलन्स केली आणि त्याला दुसऱ्या हॉस्पिटल मध्ये घेऊन जाण्यासाठी प्रयत्न करत होते. करोना मुळे कुठल्याच हॉस्पिटल मध्ये बेड शिल्लक नव्हते.

         माझी आई आणि आतेभाऊ खूप घाबरले होते तिथून दुसऱ्या हॉस्पिटल मध्ये कस घेऊन जायचं . तेंव्हा पाहुण्यांच्या ओळखीने आत्मा मालिक ह्या हॉस्पिटल मध्ये आय . सी. यू बेड शिल्लक आहे अस कळाल भावाला त्या हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेले पण तिथल्या डॉक्टरांनी त्याला तिथे घेतलं नाही डॉक्टरांनी रिपोर्ट बघुनच त्या हॉस्पिटल मध्ये घेत नव्हते. आणि आई कडचे पैसेही संपले होते हॉस्पिटल मध्ये पैसे लागणार होते त्या वेळी आईने बहिणीला पैसे घेऊन तिथे बोलावलं रात्रीचे १२ वाजता बहीण व चुलत भाऊ शिर्डी ला पैसे घेऊन गेले .बहिणीने हॉस्पिटल मध्ये जाण्यापूर्वी स्वामी न समोर चिठ्ठ्या केल्या होत्या त्यात तिने भावाला हॉस्पिटल मध्येच ठेवायचं की घरी घेऊन यायचं याचा उल्लेख केला. त्या चिठ्ठीत घरी घेऊन या अस स्वामींनी सांगितलं. कारण कुठल्याच हॉस्पिटल मध्ये बेड शिल्लक नसल्याने हॉस्पिटल वाले घेत नव्हते. भावाच्या तब्बेतीची परिस्थिती काय आहे ते त्यांना माहीतच नव्हती फक्त एवढच कळत होत की त्याला सलाईन ची गरज होती पी. एम. टी च्या डॉक्टरांनी सांगितलं होतं की त्याला काही खायला नाही द्यायचं ये ४ ते ५दिवस पण हॉस्पिटल मधून काढून दिल्या पासून त्याची सलाईन बंद होती . त्याला सलाईन ची खूप गरज होती.आईने ते त्याला ३ ते ४ हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेले पण कोणीच त्याला हॉस्पिटल मध्ये ठेवण्यास तयार झाल नाही . भावाची कंडीशन खूप खराब होती त्याला पूर्ण शुध्द पण नव्हती. आणि ह्या अवस्थेत काय करावं ते काही कळत नव्हत.

          दुसऱ्या कुठल्या हॉस्पिटल ला घेऊन जावं की स्वामींनी सांगितल्या प्रमाणे घरी घेऊन जावं . पण भावाची तब्बेत बघता आईं त्या खूप घाबरुन गेलेल्या होत्या घरी तरी कस घेऊन जायचं ह्या अवस्थेत भावाला .ते अजून दुसऱ्या हॉस्पिटल मधे घेऊन गेले तिथेही तसच घेतलच नाही . आईं येवढ्या रात्री भावाला घेऊन हॉस्पिटल फिरत होते  दोन अम्बुलन्स बदलल्या हॉस्पिटल मध्ये रात्रीचे ४ वाजले असावे शेवटी महाराजांच्या इच्छे नुसार ते भावाला घरी घेऊन गेले . त्या दिवशीची रात्र त्यांनी कशी बशी काढली गावातले डॉक्टर पण साधं सलाईन द्यायला तयार झाले नाही . वेळ खूप भयानक होती . ती पण स्वामीं वरती श्रध्दा होती ते काही नाही होऊ देणार भावाला असा विश्वास होता .सकाळ झाली भाऊ खूप विचित्रा सारख करायला लागला त्याला त्रास होऊ लागला आईंते खूप घाबरले . 

         भावाचे रिपोर्ट दुसऱ्या डॉक्टरांना पाठवले त्यांनी अस सांगितलं की त्याला लगेच हॉस्पिटल मध्ये नेण्याची गरज आहे .त्याची घरी ठेवण्याची कंडीशन अजिबात नाहीये . सर्व नातेवाईकांनी खूप प्रयत्न केले आय सी यू बेड कोरोणा चा इलाज आणि मेंदूचा निरो सर्जेन डॉक्टर भेटावा म्हणून २ ते 3 तास त्यातच गेले . शेवटी मावस भावाने अहमदनगरला घेऊन या अस सांगितलं तिथल्या मॅक केअर हॉस्पिटल ला आहे नीरो सर्जन कोविड सेंटर पण आहे खूप हुशार डॉक्टर आहेत डॉ मोहम्मद माजीद सर .भावाने लगेच सांगितलं अहमदनगर ला घेऊन या म्हणून . आईची तब्येत बरी नसल्या मुळे आणि ती खूप घाबरली होती तिला त्या कंडीशन मध्ये हॉस्पिल मध्ये घेऊन जान योग्य नव्हत म्हणून तिला घरीच ठेवलं आणि भावा सोबत बहीण व  आते भाऊ अस दोघे जन अहमदनगर ला घेउन गेले . हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेल्या नंतर तिथेही हॉस्पिटल वाले भावाला घ्यायला तयार होईना. त्यांच्या कडे पण बेड शिल्लक नव्हता भावाची कंडीशन बघता डॉक्टर पण त्याला हॉस्पिटल मध्ये घेन्यास तयार नव्हते . त्याला पुण्याला घेऊन जा अस सांगत होते .पण भावाकडे वेळ खूप कमी होता येवढ्या लांब घेऊन जान शक्य नव्हतं . मावस भाऊ स्वतः डॉ मोहम्मद माजीद सर यांच्याशी बोलला पण डॉक्टरांनी भावाला पेशंट ची कंडीशन सांगितली तशे ते डॉक्टर खूप हुशार आहेत पण ते मनानिही खूप चांगले आहेत डॉक्टरांनी सांगितलं की मी अश्या कंडीशन चे ५ ऑपरेशन केले पण यात धोका खूप आहे त्यात पेशंट चा जीव पण जाऊ शकतो आणि मी माझ्या पेशंट चा असा माझ्या डोळ्यासमोर जीव जातानी नाही बघु शकत. 

         पण मावस भावाने डॉक्टरांना सांगितलं डॉक्टर तुम्हीच हे ऑपरेशन करू शकतात .तुमच्यावर विश्वास आहे माझा हे ऑपरेशन तुम्हीच करायचंय अस सांगितल पण डॉक्टर बोलले की आता सध्या हॉस्पिटल मध्ये ना ऑक्सिजन बेड शिल्लक आहे न व्हेंटिलेटर पण मी प्रयत्न करतो ते उपलब्ध करण्याचा . तो पर्यंत भाऊ हॉस्पिटलच्या बाहेरच होता. मग त्याला त्यांनी आत घेतलं आणि सलाईन लावलं . आणि थोड्या वेळात डॉक्टरांनी सर्व उपलब्ध केलं . पण डॉक्टर बोलले की ऑपरेशन करण्या साठी मला पेशंटची आई वडिलांना ची सही लागेल लगेच . आई तर घरीच होती लगेच सही कशी करता येईल पण बहीण सोबत होती येवढ्या मोठ्या रिस्क साठी आईला येण्यासाठी वेळ लागणार होता आणि पेशंट कडे तेवढा वेळ नव्हता मग तिथे बहिणीने सही केली आणि ऑपरेशन सुरू करण्यास सांगितलं. वेळेत जर भावाच ऑपरेशन नाही होऊ शकल तर त्याच्या जीवाला धोका होता. 

         डॉक्टरांनी भावाचे परत सी टी स्कॅन चा रिपोर्ट आणि एम आर आय चा रिपोर्ट काढला . त्यात कोविड प्लस डोक्याचं ऑपरेशन ह्या कंडीशन मध्ये डॉक्टरांना ते ऑपरेशन करायचं होत. मग तो पर्यंत मावस भावाने आईला नगर ला मॅक केअर हॉस्पिटला येण्यासाठी सांगितलं पण लॉकडाऊन असल्याने कुठल्याच गाड्या चालू नव्हत्या . मग त्या वेळी चुलत भाऊ आईला घेउन मामाच्या तिथे गेला व  तिथून पुढे मामा आणि आई नगर ला जाण्यास निघाले .आईला अचानक का बोलावलं परत म्हणून खूप टेन्शन आल होत पण तिला अस सांगितलं की छोटंसं ऑपरेशन करायचं आहे म्हणून आपण चाललो आहोत .आई नगर ला पोहचे पर्यंत तिने खूप वेळा काळभैरव अष्टक आणि महामृत्युंजय मंत्राचा जप करत राहिली . आईने ते पोहोचण्या पूर्वी डॉक्टरांनी मावस भावाला आणि बहिणीला सांगितलं होत की मी ऑपरेशन करतोय पण पेशंट वाचलं याची काही गॅरंटी नाहीये ऑपरेशन मध्ये काहीही होऊ शकत पेशंट जाऊ पण शकतो . कारण त्याच्या डोक्याला मार लागल्या मुळे डोक्यात सुज आली आहे त्या कारणाने मेंदू जागेवरून सरकलेला आहे आणि तो कोरोना positive पण आहे मोठी रिस्क होती दिनांक-२४ एप्रिल २०२१आई आणि मामा हॉस्पिटल ला पोहचले ऑपरेशन सुरू केलं. माझ्या आईची व आमच्या कुटुंबाची स्वामी महराजावर खूप श्रध्दा होती.

           माझी आई जवळ जवळ माझ्या भावाच्या जन्म होण्याच्या अगोदर पासून स्वामींची सेवेकरी आहे . मुलगा व्हावा म्हणून तिने सेवा घेतली होती केंद्रातून तिच्या सेवेचं फळ महाराजांनी तिला दिलं होत.हनुमान जयंतीच्या दिवशी आईला मुलगा झाला .पण तो जसा दिसत होताना स्वामींनी तिला तो चेहरा गरोदर पणा मध्ये ७ व्या महिन्यातच दाखवला होता स्वप्नांत .तो १ स्वामींचा दृष्टांत च होता तिच्या साठी . आम्ही २ मुली आणि १ मुलगा झाला होता बहिणींना भाऊ मिळाला होता . खूप आनंद झाला होता .तेव्हापासून आमच्या घरात स्वामींची सेवा सुरू होती .जेवढ शक्य होईल तेवढी सेवा माझी आई करत असे . स्वामीन वरची तिची श्रध्दा खूप होती . 

          ऑपरेशन चालू होत सर्व जण चिंतेत होते . मी माझ्या आईची मोठी मुलगी मी दुपारच्या ऑनलाईन स्वामी सेवेत शामील झाले (कोल्हार नित्यसेवा ग्रुप/मराठी अस्मिता)आणि नेमकी त्या वेळी संरक्षण सेवा सुरू होती. सेवा चालू होती ऑपरेशन ही चालू होत सेवा पूर्ण झाली . मी सेवेत असलेल्या ताईंना सांगितलं भावाच्या ऑपरेशन बद्दल सर्वांनी माझ्या भावा साठी प्रार्थना केली सेवेची जी रक्षा होती ती अहमदनगरच्या दिशेने फुकली. आईचा व बहिणीचा ही स्वामींचा जप महामृत्युंजय मंत्राचा जप आणि धुमावती मंत्राचा जप सुरूच होता . वेळ येवढी भयानक होती की मी ती शब्दात मांडूच शकत नाहीये .मी लांब असल्या कारणाने तिथे काय चाललं आहे ते मला दिसत नव्हत पण स्वामींवर विश्वास होता स्वामींना सांगितलं माझ्या भावाला तुम्हीच ब करायचं आहे. 

            डॉक्टर त्यांचे प्रयत्न करताय पण त्यांना यश द्यायचं काम तुमचं आहे.तेव्हा स्वामी फक्त मला त्या ऑपरेशन रूम मध्ये भावाच्या डोक्याजवळ त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवताना दिसायचे.कुणालाच गॅरंटी नव्हती की माझा भाऊ वाचलं म्हणून जवळजवळ तो नसण्यातच जमा होता. 

पण स्वामीं वर विश्वास डगमगला नाही कधीच. ते सारखं हसताना दिसत होते डोळ्यासमोर. शेवटी ऑपरेशन झालं व डॉक्टर बाहेर आले आणि माहितीये डॉक्टरांनी काय सांगितलं, ऑपरेशन १००% सक्सेसफुल झालय.पेशंट ठीक आहे धोका पूर्ण पणे टळला आहे.पण २ ते ३ दिवस अजून पण पेशंट काय रिस्पॉन्स देईल ते सांगू शकत नाही .अजून काहीही होऊ शकत पेशंट कोमात ही जाऊ शकतो किंवा तो पहिल्या सारखं न होता शांत पण होऊ शकतो.पण डॉक्टरांनी खूप प्रेमात सांगितलं की होईल ठीक सर्व,खरं तर डॉक्टरांच्या रुपात स्वामीच बोलत होते .कारण ते अशक्य ऑपरेशन त्यांनी शक्य केलं होत.खरंच डॉ मोहम्मद माजीद सर हे देव बनुनच उभे राहिले त्यांची हुशारी त्यांनी परत सिध्द केली त्यांच्या सारखा डॉक्टर खरंच कोणी असूच शकत नाही दुनियेत खूप हुशार आणि प्रेमळ.डॉ मोहम्मद माजीद सर हे स्वामींच्या रुपातच आमच्या साठी आले होते.आणि त्यांनी भावाला वाचवलं . 

          भावाच नशीब म्हणावं की,आईची पूण्याई ते डॉक्टर येवढे चांगले आहेत की त्यांनी पूर्ण पने प्रयत्न केले आईला पण खूप प्रेमात समजून सांगितलं खूप प्रेमळ भाषेत बोलले आईशी. पेशंट सोबत पण आणि सर्वांना धीर दिला. तिथून पुढे ८ दिवस भावाला आय सी यू मध्ये ठेवलं त्याची तिथे खूप काळजी घेतली.आम्ही पेशंटला तुम्हाला घरी नेऊन चांगली काळजी घेता येईल अशी कंडीशन झाल्यावरच हॉस्पिटल मधून सोडू ८ दिवस भावाला हॉस्पिटल मध्ये ठेवलं .महाराजांच्या कृपेने माझ्या मावशीच घर नगर मध्येच होते आणि मॅक केअर हॉस्पिटल पासून अगदी २ ते ३ किलो मी. अंतरावर होते. मग आईं आणि बहीण भाऊ हॉस्पिटल मध्ये असे पर्यंत मावशीकडे राहिल्या तिथून रोज बहीण आणि मावस भाऊ भावाला डब्बा घेऊन जात असे .८ दिवस पूर्ण झाले आणि भावाला डिस्चार्ज मिळाला.

           डॉक्टरांचा चांगुलपना तेवढ्यावरच थांबला नाही तर त्यांनी बिल पण कमी केलं खूप . त्यांची स्वतःची फी पण कमी घेतली जवळ जवळ २ ते ३ तास ऑपरेशन चालू होत . खूप पैसा घेऊ शकले असते ते कारण कोरोनाचा काळ चालू आहे लोकांची खूप लूट करताय हॉस्पिटल वाले .खूप घाबरून दिलं होत दुसऱ्या डॉक्टरनी . पण आम्हाला जे डॉक्टर भेटले डॉ. मोहोम्मद माजीद सर त्या डॉक्टरांचे जेवढे आभार मानावे तितके कमीच आहेत .त्यांनी येवढ्या मोठ्या संकटातून आम्हाला बाहेर काढलं ते ही सुखरूप. खरं तर पहिल्या हॉस्पिटल मधून काढून दिलं ते चांगलंच झालं कारण तिथल्या डॉक्टर ला पेशंट ची काय कंडीशन आहे ते कळलच नसावं तिथे जर भावाला अजून १ दिवस ठेवलं असत तर त्यांनी पेशंटला मारलाच असत . ती ही स्वामींनी बुद्धी दिली असावी त्यांना त्या हॉस्पिटल मधून दुसऱ्या हॉस्पिटल मध्ये घेऊन जा अस सांगण्याची नाहीतर आम्ही योग्य डॉक्टर कडे पोहचुच शकलो नसतो .स्वामींनी परीक्षा घेतली खरं पण त्यातून सुखरूप पण बाहेर काढलं .स्वामी महाराजांचे आणि डॉ मोहम्मद माजीद सर यांचे खूप खूप आभार.

            आता माझा भाऊ अगदी बरा आहे त्याचे टाके देखील काडले आहेत .आणि महाराजांच्या कृपेने तो लवकरच पहिल्या सारखा बरा होईल कारण त्याच्या तब्बेतीत खूप चांगल्या प्रकारे सुधारणा होत आहे .